WCIĄŻ OBCY

„Jezus powiedział do Tomasza: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście.”.Rzekł do Niego Filip: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy.”. Odpowiedział mu Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: „Pokaż nam Ojca”? Czyż nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeśli zaś nie, wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię.”.”

(J 14,6-14)

Tyle lat, podczas lekcji religii, kazań, rekolekcji, rozmów czy spotkań grupy modlitewnej lub parafian, karmiłam moją duszę słowami, wypowiadanymi ustami kapłanów i wiernych, a wychwalającymi POTĘGĘ i WSZECHMOC Boga. Tyle lat słyszałam, że „wszystko możemy w Tym, który nas umacnia”, a dziś… w obliczu pandemii ujrzałam wokół siebie pogorzelisko i rozgrzebany, rozbebeszony cmentarz chrześcijańskiej wiary i miłości; a dziś… z tłumu rozhasanych radością i uskrzydlonych nadzieją katolików została zaledwie mizerna garstka szczerze wierzących w TO, iż Jezus Chrystus jest w Ojcu, a Ojciec jest w Nim, iż Jezus Chrystus jest jedyną! drogą, prawdą i życiem, iż Jezus Chrystus jest Tym, który spełni wszystko, o cokolwiek Go poprosimy w Imię Jego; a dziś… jestem świadkiem klęski... Kościoła (?!)  i…

Serce me krwawi!! roztrzaskane bólem na drobne kawałeczki wewnętrznego zdruzgotania i cierpienia z powodu wspomnianej klęski.

Wszelkie obostrzenia państwowe związane z pandemią bardzo szybko zostały wprowadzone w obrzędy liturgiczne przez większość księży. Niektórzy nawet pozamykali szczelnie kościoły na kilka spustów, wyprzedzając w tej kwestii jakiekolwiek decyzje rządu. W akcie posłuszeństwa i „pokory”, okazywanej gorliwie instytucji świeckiej jaką jest państwo, a nie Bogu!, któremu przecież kapłani winni służyć nawet! z narażeniem własnego życia doczesnego, większość duchownych, odprawiających nabożeństwo Eucharystii Świętej, narzuciła wszystkim parafianom obowiązek przyjmowania Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa na rękę wbrew woli i sumieniu oraz pragnieniu wiernych, jakby Komunia Święta była nośnikiem zarazy, a nie! Chlebem i Winem, a nie Tym, co uzdrawia dotykiem Swych najświętszych dłoni, na wieki naznaczonych ranami gwoździ, przytwierdzającymi Syna Człowieczego do Drzewa Zbawienia. W obliczu wprowadzonych przez rząd obostrzeń pasterze w znacznej, przerażającej większości porzucili swe trzody, chowając się przed zagrożeniem zarażenia się koronawirusem. Na czas zakazu opuszczania domów i odprawiania Mszy Świętej zrezygnowano z obowiązków duszpasterskich, związanych z udzielaniem wiernym sakramentów spowiedzi, pokuty, namaszczenia chorych czy udzielania Komunii Świętej. Z hukiem echa pustych, samotnością wypełnionych naw kościelnych przekręcono klucz w tabernakulum, zatrzaskując w nim Jezusa niczym zbrodniarza w więzieniu, izolując Chrystusa od Jego ukochanych dzieci, a dzieci tym samym odrywając od Ojcowskich ramion Boga. W sercach tych, którzy winni być posłuszni i oddani swemu Panu, którzy winni „zaprzeć się samych siebie, wziąć (na swe barki) krzyż (obecnych trudności), by naśladować swego Nauczyciela i Mistrza, by pójść za Nim” (Łk 9,23) i by, jak On!, poprowadzić powierzoną im trzodę wiernych do Królestwa Niebieskiego, pojawił się strach, a nawet przerażenie, egoistyczna potrzeba zadbania o własne bezpieczeństwo, a przez to i w duszach owych Filipów obnażyła się powierzchowność, słabość i mizerność wiary oraz przekonania, że Syn Człowieczy uczyni wszystko, o cokolwiek zostanie poproszony, aby Ojciec był otoczony chwałą w Swym Synu (J 6,13). W owych sercach – wraz ze wspomnianą dbałością o własne bezpieczeństwo – zrodziła się jednocześnie potworna, wręcz bluźniercza bezmyślność, bo przecież „ktokolwiek zechce zachować swoje życie, (i tak!) straci je, a ktokolwiek straci swe życie z powodu Jezusa, ten je zachowa” (Łk 6,24), bo przecież „żadnej korzyści człowiek mieć nie będzie, jeśli (nawet!) cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie” (Łk 6,25). Owe serca okazały się ślepe, głuche, nieme i chrome wobec Boga, a posłuszne wobec rządu i wiernie podporządkowane państwu, i tym samym ufające bardziej w ludzkie możliwości oraz kompetencje niż w Mądrość i Wszechmoc Samego Stwórcy. Owe serca bowiem w akcie zagrożenia zdrowia i życia doczesnego wydały się być zawstydzone z powodu swego Pana i Słów Jego, zapominając o tym, że i „Syn Człowieczy wstydzić się ich będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale oraz w  chwale Ojca i świętych aniołów” (Łk 6,26)…

Serce me krwawi, bo pragnę iść drogą – z Jezusem, pragnę być w prawdzie – w Jezusie, pragnę mieć życie – Jezusa, a… TO wszystko mi odebrali urzędnicy oraz kapłani im podporządkowani… Serce me krwawi w potwornym cierpieniu…

O, wy, którzy ulegliście groźbom świata i ukryliście się w bezpiecznych dla siebie miejscach przed koronawirusem, a w rzeczywistości przed Bogiem i własnymi wiernymi – powierzoną wam przez Chrystusa trzodą parafian, czy zapomnieliście o własnych obowiązkach – o obowiązkach uczniów Jezusa?!; czy nie wiecie, że „kto przychodzi do Niego musi mieć w nienawiści swego ojca i matkę, żonę i dzieci, braci i siostry, nad to i siebie samego” (Łk 14,26), bo Ojciec Wszechmogący w Trójcy Jedyny winien być na pierwszym, zaszczytnym, niepodważalny i honorowym miejscu w życiu każdego z nas, a nie człowiek. Nie da się przecież służyć ludziom w miłości mądrze, by przyczynić się do obradzania się dobrych drzew dobrymi owocami, bez zachowania owej wymienionej konieczności bycia oddanym i posłusznym Panu wszelkiego stworzenia, które to przecież od Niego pochodzi i od Niego zależy.

O, wy, którzy ulegliście groźbom świata i ukryliście się w bezpiecznych dla siebie miejscach przed koronawirusem, a w rzeczywistości przed Bogiem i własnymi wiernymi – powierzoną wam przez Chrystusa trzodą parafian, dlaczego boicie się wziąć krzyż obecnej sytuacji na własne ramiona?; dlaczego, jako „królowie dziesięciu tysięcy ludzi, muszący stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw wam, nie wyprawicie poselstwa, gdy tamten jest jeszcze daleko, by prosić o warunki pokoju” (Łk 14,31-32), by wynegocjować kompromis i przywilej dla swych parafian uczestniczenia w Eucharystii Świętej oraz godnych warunków przyjmowania sakramentów świętych? Czy nie wiecie lub czy zapomnieliście, że uczniem Jezusa i pasterzem Jego trzody może być ten, „kto wyrzeka się wszystkiego, co posiada” (Łk 14,33)?...

Serce me krwawi, bo wśród sług Bożych wielu jest kapłanów słabej wiary, wydających się nie znać Jezusa i powtarzających za Filipem swą bierną postawą wobec swego Pana i swego powołania: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”, jakby zatracili świadomość, że nauczając o Jezusie i głosząc Dobrą Nowinę, właśnie stali i stoją twarzą w twarz z Samym Bogiem, patrzyli i patrzą Mu w oczy, a przytaczaniem Ewangelii doświadczali i doświadczają Jego Wszechmocy i Miłości, Jego Miłosierdzia i Sprawiedliwości, Jego Mądrości i Dobra…

Serce me krwawi, bo i wśród wiernych wielu jest tych, którzy wielbili, wychwalali, uwielbiali i adorowali Chrystusa, podążali za Nim, by móc choćby dotknąć frędzli Jego płaszcza i tym samym by zostać uzdrowionym, a którzy w chwili kryzysu współczesnego świata, w obliczu zagrożenia okazali się „solą, pozbawioną swego smaku” i tym samym bezużyteczną, bo niezdolną do zaprawienia kogokolwiek ani czegokolwiek (Łk 14,34-35). Wielu z nich akceptuje „pokornie” państwowe ustalenia i popiera decyzje uległych wobec rządu kapłanów. Wielu z nich chwali sobie domowe warunki, sprzyjające wygodnemu oglądaniu Mszy Świętej przez szklany, medialny ekran, wychwalając szeroki wachlarz kościelnych propozycji. Wielu też ceni sobie wprowadzoną dyspensę, zwalniającą od obowiązku spowiedzi w konfesjonale u księdza, a dającą możliwość wzbudzenia w sobie żalu (?!) za grzechy i samo rozgrzeszenia poprzez wiarę w bezgraniczne Miłosierdzie Boga, który wybacza wszystko i SPRAWIEDLIWIE nie osądza nikogo oraz niczego.

Dokąd to wszystko zmierza?... Czyż nie dążymy bezmyślnie lub lekkomyślnie do samozagłady, do utracenia życia wiecznego poprzez to chore podporządkowanie się doczesności?

Potrzeba dziś wodospadów modlitwy błagalnej za kapłanów, za chrześcijan, by uwierzyli w Jezusa szczerze, bo w Miłości, by zechcieli pójść drogą jaką jest Chrystus, by zapragnęli być w prawdzie, którą jest Syn Boży, by walczyli ze złym o życie, jakim jest Bóg.

Potrzeba dziś modlitwy dziękczynnej za księży, za chrześcijan, którzy wbrew wszystkim i wszystkiemu oddani są Ojcu Wszechmogącemu i którzy w akcie owego „zaparcia się samych siebie” służą ludziom na chwałę Stworzyciela Nieba oraz Ziemi, by nie ulegli pokusie, by nadal tak dzielnie i pięknie, charyzmatycznie i mądrze w miłości wypełniali wolę Pana naszego, by byli solą o wyraźnym smaku, nadającą się i do ziemi i do nawozu.

Potrzeba dziś gradobicia modlitwy błagalno – dziękczynnej, by Kościół ZWYCIĘŻYŁ, by Bóg ZATRIUMFOWAŁ.