ZDRADA

„Uczniowie Jezusa zapomnieli zabrać chleby i tylko jeden chleb mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: „Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!”. A oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chlebów. Jezus zauważył to i rzekł: „Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chlebów? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiałe są wasze umysły? Mając oczy, nie widzicie; mając uszy, nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?”. Odpowiedzieli Mu: „Dwanaście.”. „A, kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?”. Odpowiedzieli: „Siedem.”. I rzekł im: „Jeszcze nie rozumiecie?”.”

(Mk 8,14-21)

Człowiek posiada niezwykle bardzo! przewrotną naturę, skłonną do egoizmu i lekceważenia bezcennych, bo istotnych i bogatych w Prawdę wydarzeń, których cud, uświęcający ducha i wzmacniający ciało, nierzadko bywa zapominany, ignorowany, zarzucany na margines codzienności jako coś banalnego i niepotrzebnego w danym momencie, chociaż stanowiącego doskonałe narzędzie pozwalające i pomagające przetrwać wierze, nadziei oraz miłości. Często zdajemy się być niewiernymi Tomaszami. Stojąc bowiem twarzą w twarz z Bogiem każdego dnia, w każdym momencie przyziemnej wędrówki, domagamy się zmysłowych doznań, będących namacalnym i niezbitym dowodem na istnienie Boga, a tym samym żądamy, by Sam Stwórca i Ojciec wszelkiego stworzenia tłumaczył się przed ludzkim plemieniem z bycia Panem i Królem Nieba oraz Ziemi.

Jakaż butna i pełna pychy jest natura człowieka?!...

Nie boję się starości, samotności, cierpienia, choroby czy śmierci. Nie odczuwam lęku przed nieszczęściami, jakie człowiek pragnie wyeliminować z codziennego życia, by nie doświadczać przyziemnej rzeczywistości w jej odsłonie trudów oraz nieprzyjemności. Ufam bowiem, że ciężar spoczywający na moich barkach belkami krzyża jest idealnie dopasowany do posiadanych przeze mnie sił i do rozmiarów wrodzonej wytrwałości. Wiem, że wszelkiego rodzaju cierpienia, upokorzenia, przykrości i ból, których doświadczyłam ukształtowały we mnie to, co w człowieku najpiękniejsze i najlepsze, uświadamiając mi kruchość i marność ciała, niemoc i bezradność ludzkich możliwości oraz zdolności, ograniczoność w mądrości, bo nieodgadnioną głębię świata i stworzenia, będących dla człowieka tajemnicą nie do poznania i nie do odkrycia, uwrażliwiając mnie na innych, na których dziś patrzę przede wszystkim przez pryzmat własnych przeżyć – własnej przeszłości.

Jedyne czego szczerze się boję i czego pragnę uniknąć to:… zdrady – tego, iż w akcie paraliżującego mnie strachu mogłabym wyrzec się Boga w imię ratowania samej siebie, w imię oswojenia odczuwanego przerażenia; tego, że mogłabym instynktownie wcielić się w danej chwili jakiegoś niespodziewanego kryzysu w świętego Piotra, który „trzy razy się wyparł Jezusa tuż przed pianiem koguta” (Mt 26,31-35)…

Modlę się więc o wiarę i wierność, o odwagę i miłość, by nie ulec pokusie i by nie zaprzeć się swego Pana – swego Życia.

Tymczasem… dzisiejsza Ewangelia według świętego Marka uświadomiła mi, że zupełnie nieświadomie i wbrew własnej woli nierzadko dopuszczam się zdrady, jakbym powtarzała za świętym Piotrem: „Nie, nie znam Go!”, czyniąc to, co w danym momencie dyktuje mi dana chwila i podążając za myślą, mową, uczynkiem czy zaniedbaniem…

Ileż dobrego zrobił dla człowieka Chrystus?

Nikt nie byłby w stanie przyjąć z taką pokorą i oddaniem kielicha Męki Pańskiej w ofierze Miłości w imię bliźniego.

Stchórzylibyśmy – każdy z nas, bowiem owe cierpienie nie było i nie jest bólem, którego działanie człowiek byłby w stanie wytrzymać, który byłby w stanie znieść. Kto wie, czy nie sama wizja Męki Pańskiej w jej szczerej, bezwstydnie nagiej odsłonie makabrycznych szczegółów ludzkiej zdolności do bestialstwa nie doprowadziłaby naszych zmysłów do obłędu? Kto wie, czy pierwsze uderzenie bicza, nie odarłoby naszego ciała z przytomności? Kto wie, czy ciernie korony wpychanej na głowę nie znokautowałyby nas omdleniem? Kto wie, czy ból wbijanych w dłonie i nogi gwoździ nie pozbawiłby nas ostatniego tchnienia życia?...

Nie jesteśmy zdolni do takiej Miłości, do takiego poświęcenia, do takiej wytrwałości i do takiego oddania.

Otrzymaliśmy od umęczonego, cierpieniem ukrzyżowanego Chrystusa Życie, a tymczasem sami nie jesteśmy w stanie ofiarować Mu nawet ułamka naszej uwagi, naszego skupienia, naszego czasu i naszej koncentracji w modlitwie, by chociaż przez mizerną chwilę być prawdziwie z Nim i przy Nim, by Go adorować, wielbić, chwalić za wszystko, cokolwiek pojawiło się w naszym życiu owocami różnorodnych doświadczeń.

Tyle dobrego Bóg czyni w naszym codziennym życiu, a mimo to nie dostrzegamy we własnych powodzeniach czy sukcesach, doznaniach szczęścia i bezpieczeństwa Jego ingerencji, Jego zaangażowania, Jego działania i Obecności. Wszelkiego rodzaju osiągnięcia, radujące i zadowalające ludzkie ego, przypisujemy sobie jako formę naszej wrodzonej wyjątkowości, zdolności, umiejętności, wszechmocy i niezależności. Rodząca się w chwilach sukcesów satysfakcja buduje w nas poczucie wspaniałości, a w konsekwencji stan pychy, jako gwarancji nieuniknionego potępienia, które wybieramy poddaństwem egoizmu na własne życzenie w głupi, ślepy sposób. Tak bardzo koncentrujmy się na przyziemności i codzienności, że nie dostrzegamy tego, co poza granicami czasoprzestrzeni, co ponad rzeczywistością zmysłowych doznań. Wielu rzeczy czy zjawisk nie rozumiemy, nie potrafimy w żaden sposób wyjaśnić, a mimo to bezczelnie i bałwochwalczo odrzucamy możliwość, iż właśnie te wszystkie tajemnicze, nieokiełznane i obce ludzkiemu rozumowi rzeczy oraz zjawiska są cieniem Bożej Obecności. Dryfujemy łodziami egocentryzmu i egoizmu po morzach i oceanach codziennych spraw, obowiązków, relacji i celów, nieustannie i uparcie koncentrując się na przyziemnym uwarunkowaniu fizjologicznej zależności człowieka od biologicznych wymagań natury. Bóg wiernie nam we wszystkim towarzyszy. Bóg bowiem jest z nami na łodzi. Siedzi na niej obok nas, przemierzając tym samym środkiem transportu długości i szerokości geograficzne morskiej przestrzeni naszego codziennego życia pełnego łagodności i spokoju lub wzburzonych fal i sztormów. Mówi do nas i przemawia, ostrzega i naucza, próbując nawiązać z nami żywy kontakt, próbując nawiązać z nami prawdziwą relację Ojca z dziećmi, by nas ukoić i pokrzepić, ocalić i zbawić, by dać nam Życie, a my tymczasem ignorujemy Go jakby w ogóle nie istniał; a my tymczasem tak bardzo wpatrujemy się we własny głód osobistych potrzeb i tak bardzo analizujemy sposoby, którymi owe potrzeby moglibyśmy zaspokoić, że aż nie widzimy w naszej codzienności Boga mimo zdolności naszych oczu, że aż nie słyszymy Jego Słów mimo zdolności naszych uszu.

Ileż razy Ciebie Panie zdradziłam?... Ileż razy wstawałam rankiem i w obawie skąpo posiadanego czasu na wypełnienie wszystkich, zaplanowanych na dzień dzisiejszy obowiązków, koncentrowałam się bardziej na realizacji poszczególnych zadań niż na Tobie, mimo Twojego pragnienia bycia ze mną i współuczestniczenia we wszystkim, co robię? Ileż razy zrezygnowałam z modlitwy czy z lektury Pisma Świętego na rzecz przyziemnych spraw i obowiązków?...

Trzymałam wówczas bochenek chleba w zaciśniętych zachłannie dłoniach i w strachu, że to, co posiadam, to wciąż za mało, więc z paniką w rozkołatanym lękiem sercu pośpiechem wykonywałam poszczególne, zaplanowane na dziś zadania, by zdążyć przed upływającym i nieubłaganie przemijającym czasem, by wypełnić wszystko zanim noc nastanie.

Ileż razy Ciebie Panie zdradziłam? Ileż razy odstąpiłam od rozmowy z Tobą, by zrobić to, co wydawało mi się słuszne i konieczne w danym momencie? Ileż razy zapominałam o Twoich zdolnościach rozmnażania chleba?...

Powinnam się zatrzymać na dźwięk Twojego głosu, a nie zamartwiać, że mam za mało czasu na wszystko, więc tym bardziej na słuchanie Ciebie i rozmowę z Tobą. Przecież to tylko dzięki Tobie mój Panie i Boże mogę mieć dwanaście koszów pełnych ułomków chleba lub siedem koszów pełnych ułomków chleba, bo to dzięki Tobie i w Tobie mogę wszystko, a ja tymczasem…

Zdradzam Ciebie Jezu ułomną naturą, niewiernym sercem, odwracając się od Ciebie Chryste i angażując w przyziemność mizerną, marną, bo kruchą, w doczesność, która nie ma żadnej wartości, jeśli jest pozbawiona Twojej Obecności, Twoich oczu, Twoich rąk, Twojego głosu i Twojego działania, Twojej woli. Zdradzam Ciebie Panie mój i Boże moim zaślepieniem i głuchotą, moim zaangażowaniem w sprawy nieistotne. Zdradzam Ciebie Chryste moim lękiem i zaniedbaniem, moją myślą, mową i uczynkiem. Mówisz do mnie, a ja się od Ciebie Jezu odwracam, ignorując Twój głos, jakbym powtarzała za świętym Piotrem przed pianiem koguta: „Nie znam Cię”, a kiedy wymawiasz moje imię, mówię jak święty Piotr: „To nie ja”…

Stoję więc przed Tobą Panie mój i Boże, prosząc: przyjmij mą ułomną naturę i niewierne serce, i czyń ze mną, co zechcesz, bym mogła być jak Ty.