WDOWI GROSZ

„Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony.” 

(M 12,41-44)

Bezcenna i miła Bogu jest ofiara, którą człowiek składa z głębi szczerego, skromnego serca w akcie miłości i całkowitego zaufania. Osoba, angażująca się w cokolwiek z myślą o bliźnim w pragnieniu zaspokojenia wewnętrznej potrzeby zrobienia dobrego uczynku i w niedbaniu o osobiste korzyści, jakie mogłyby się pojawić w konsekwencji wykonanego uczynku, jest ubogą wdową, wrzucającą do skarbony najwięcej ze wszystkich tych, którzy podejmują jakiekolwiek działanie przy wtórze rozgłosu i reklamy, ponieważ właśnie taka osoba pokazuje Ojcu Niebieskiemu jak bardzo Go kocha, jak bardzo wierzy i w Nim pokłada nadzieję. Umiejętność dzielenia się sobą i tym, co się posiada (nawet, jeśli posiada się niewiele) jest ofiarą Bogu najmilszą. Wolność od błyskotek doczesnego świata jest groszem, przebijającym swą wartością wszelkie bogactwa tego, co zbywa.

Pomagać należy w milczeniu i skromności z potrzeby szczerego, pełnego miłości serca. Dawać trzeba ze świadomością, że to, czym się dzielę i tak nie jest moje, bo zostało mi podarowane przez Boga, który jest w stanie ofiarować znacznie więcej i więcej, i więcej.