SIEW ŻYTA

„Po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Jedenastu i powiedział do nich: „Idźcie i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie”.

Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.

(Mk 16,15-20)

Ilu z nas tak szczerze, głęboko, z zaangażowaniem ciała i ducha, z oddaniem i wiarą, z miłością i nadzieją zastanawiało się nad tym, czego oczekuje od nas Bóg, czego pragnie Jezus Chrystus? Ilu z nas zatrzymało się w biegu szalonego, mozolnego życia, nie zwracając uwagi na rwący nurt codzienności, by stanąć z Ojcem Niebieskim oko w oko i by wsłuchać się w Jego głos, zdradzający Rodzicielskie zamiary wobec naszej skromnej osoby?...

Egocentryzm wydaje się dziś stanowić centralny i najważniejszy punkt religijny, w odniesieniu do którego słowa Pisma Świętego, jako Bożego przekazu, są odczytywane i interpretowane według osobistych potrzeb. Dziś fala charyzmatycznych pragnień zdaje się zalewać świat. Dziś bowiem pożądanie posiadania darów uzdrawiania, oczyszczania, wypędzania złych duchów, mówienia językami wydaje się wypływać z wewnętrznej potrzeby bycia kimś wyjątkowym, wpływowym i twórczym zarazem. W owym pożądaniu większość wydaje się mocno koncentrować na modlitwie o wyszczególnione wyżej dary Ducha Świętego dla zaspokojenia osobistych ambicji czy pragnień, bo tak bardzo chęć bycia podobnym do Jezusa w kwestii Jego wrodzonej wszechmocy (tak oczywistej dla Syna Bożego) rozpiera ludzkie serce, urastając niemal do rozmiarów pychy. W owym pożądaniu człowiek zatraca kolejność zależności, którą przedstawia dzisiejsza Ewangelia według świętego Marka (Mk 16,15-20) a którą wypowiadają usta Chrystusa, zwracającego się do nas słowami, jakże ważnego apelu: „Idźcie i głoście Ewangelię (!) wszelkiemu stworzeniu, (aby każdy) kto uwierzy i przyjmie chrzest, został zbawiony” (Mk 16,15-16). Dary zaś „wyrzucania złych duchów w imię Jezusa, mówienia nowymi językami, brania do rąk węży czy spożywania zatrutych napojów bez narażenia zdrowia i życia lub uzdrawiania chorych to znaki towarzyszące oraz potwierdzające głoszoną naukę” (Mk 16,17-20).

Zapominamy o tej, jakże niezwykle ważnej zależności.

Zauważyłam, że w Kościele mnożą się wierni koncentrujący się przede wszystkim na darach, które bardzo pragną otrzymać, by uzdrawiać, uzyskiwać wypraszane łaski, wyrzucać złe duchy, mówić nowymi językami… Głoszenie Ewangelii nie cieszy się aż taką popularnością.

Owszem widoczna jest pomoc oferowana chromym, nieszczęśliwym w formie modlitwy wstawienniczej, której intencją jest usunięcie cierpienia, uwolnienie od chorób, od bólu ciała czy ducha, ale brak w tej rozpowszechniającej się „usłudze” zaangażowania w rolę przede wszystkim siewcy, naśladującego Chrystusa nie tylko w czynieniu cudów, ale również w dźwiganiu krzyża.

Tracimy przymierze z Bogiem niewypełnianiem Jego woli, niesłuchaniem Jego słów.

Pan Jezus nawołuje nas do głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu, ale przede wszystkim zwraca się do nas z prośbą, byśmy „szli raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mt 10,5), tłumacząc, że dobry pasterz, posiadający sto owiec, z których zabłąka się jedna, zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć na górach i idzie szukać tej błąkającej się (Mt 18,12-14), a jednocześnie zaznaczając, iż „Sam jest posłany (właśnie do tych) tylko owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mt 15,24).

Czyż przytoczone słowa nie ustalają konkretnej, klarownej, bardzo przejrzystej hierarchii wartości, stawiając na pierwszym miejscu dbałość o brata i siostrę – o dzieci Boga, o wierzących i ochrzczonych a zagubionych? Czyż nieobecność bliźniego w Domu Ojca Niebieskiego, jakim tu na ziemi jest Kościół, nie powinna nas zasmucać i inspirować do działania, do głoszenia Ewangelii a w następnej kolejności do „wyrzucania złych duchów w imię Jezusa Chrystusa, mówienia nowymi językami, uzdrawiania chorych”? Czyż nie powinniśmy bardziej skoncentrować się na zasiewaniu zboża wśród współbraci niż na czynieniu cudów, co stanowi jedynie element uzupełniający głoszoną naukę? Czyż nie powinniśmy wypełniać woli Chrystusa, proszącego nas, byśmy głosili Ewangelię?

Dobra Nowina winna być siana ziarnem słów Pisma Świętego wszędzie naszym postępowaniem, naszą postawą wobec drugiego człowieka, bowiem najlepszą treścią nauki jest świadectwo naszego życia. Idźmy więc i głośmy Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, naśladując Chrystusa, który wchodził w tłum, mijał pogan, świadczył i mówił o Bogu pokorą oraz cierpliwością, skromnością i milczeniem, myślami i przypowieściami. Nie narzucał się i nie nachodził ludzi. Nie wywierał na nich żadnego nacisku ani przymusu. Szedł cichy i pokorny, nie zaczepiając nikogo, nie pouczając i nie napominając. Wchodził w tłumy uczonych w piśmie i w tłumy prostaczków, w tłumy wiernych i pogan, w tłumy bogatych i biednych, w tłumy zdrowych i chorych. Głosił słowo Boże i rzucał ziarna Miłości, jakby wypuszczał w błękitną przestrzeń stada trzepoczących wolnością gołębi. Nie żądał. Siał i czekał cierpliwie.

To ludzie szli za Nim z pragnieniem poznania Boga, doświadczenia Boga, z powodu czystej niekiedy ciekawości, z potrzeby doznania miłości i posiadania piękniejszego życia, czego doskonałym przykładem jest chociażby Zacheusz, „który był zwierzchnikiem celników i był bardzo bogaty, który chciał koniecznie zobaczyć Jezusa (…), który pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, gdyż tamtędy miał przechodzić” (Łk 19,2-4). Chrystus nie był nigdy obojętny wobec tych właśnie spragnionych. Wyczuwając w ich sercach potężne płomienie wiary, pochylał się nad nimi jak troskliwy Ojciec nad dzieckiem, co potwierdza piękny obraz spotkania Jezusa z kobietą kananejską, uniżającą się przed Nim, „padającą Mu do nóg i proszącą” (Mt 15,21-28) o litość. W takich chwilach szczerego pragnienia Boga, rozpalającego serce ludzkie – serce pogańskie, nigdy nie był obojętny. Wołał wówczas „zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu” (Łk 19,5).

My – dzieci Boga Ojca Wszechmogącego, wierzący i ochrzczeni – jesteśmy niczym płachta, którą Gospodarz przewiązuje się, nabiera do niej z worka Pisma Świętego tyle żyta, ile może ona tylko udźwignąć. To z nas wyrzucane są dłonią Siewcy ziarna Prawdy na ziemię urodzajną lub leżącą odłogiem. To od nas tak wiele zależy.

Ile jesteś w stanie udźwignąć? Czy stać cię, by iść w świat własnego codziennego życia i głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu myślą, słowem, postępowaniem, przykładem? Ile żyta potrafisz unieść, by Bóg mógł zasiać ziarna Prawdy w sercach zbłąkanych owiec i w sercach pogan? Czy czujesz smutek z powodu Kościołów, które pustoszeją z dnia na dzień coraz bardziej i bardziej, opuszczane oraz porzucane przez ochrzczonych i z jakiegoś powodu być może już niewierzących? Czy posiadasz pragnienie serca, by pozostawić dziewięćdziesiąt dziewięć owiec na górach i by pójść szukać tej jednej błądzącej? Czy raczej pragniesz działać w uszczuplającej się lub zawężonej grupie, wykorzystując owocnie otrzymane dary do wyrzucania złych duchów, uzdrawiania, mówienia nowymi językami, czynienia cudów w imię Jezusa Chrystusa?...

Jesteśmy niczym płachta, którą Gospodarz przewiązuje się, nabiera do niej z worka Pisma Świętego tyle żyta, ile może ona tylko udźwignąć. „Prośmy więc nie za światem a za tymi, których Pan Bóg nam dał, ponieważ są Jego” (J 17,9), głośmy Ewangelię, naśladując Jezusa własnym życiem w radości i w smutku, w zdrowiu i w chorobie. Traktujmy charyzmaty jako znaki, które jedynie towarzyszą i potwierdzają głoszoną naukę – Dobrą Nowinę. Wypełniajmy wolę Boga, urzeczywistniajmy Jego słowo, by „wejść do królestwa niebieskiego” (Mt 7,21-23), by nie stracić przymierza z Panem.