PÓŁMROK

Nie umiem się ostatnio odnaleźć… Najchętniej bym się schowała, odizolowała od towarzystwa, którego właśnie na obecnym etapie mojego życia wcale nie potrzebuję; a przynajmniej tak mi się wydaje. Marzy mi się cisza, spokój i samotność, ale gdzieś poza otaczającą mnie rzeczywistością.

Zmęczenie?...

Nie wiem. Nawet nie umiem określić stanu, w którym obecnie się znajduję.

Tęsknota?...

Być może…

Nie potrafię znaleźć pocieszenia, a nawet jeśli delikatna radość wkradnie się do mojego serca niczym ledwo wyczuwalny podmuch wiosennego orzeźwienia przez szczelinę lekko uchylonego okna duszy, natychmiast następuje po niej stan głębokiej zadumy, osamotnienia… Przyglądam się sobie jakby w lustrzanym odbiciu, w zwierciadle całkowitego ogołocenia, bezwstydnej prawdy i szczerości, i widzę rażące, jakże brzydkie rysy własnej nędzy, brudu, paskudztwa i marności, i płaczę, i uwielbiam, chwaląc Boga i wywyższając swego Pana pełna wdzięczności za Jego OGROMNĄ wszechogarniającą mnie Miłość – Miłość, która kocha mnie właśnie taką nędzną, brudną, słabą, grzeszną, paskudną i marną, taką w żaden sposób nie odzwierciedlającą Tego, Kim jest Ojciec Niebieski – Miłość, która mnie otacza, obejmuje, przytula i koi, która patrzy na mnie oczami wyrozumiałości i przebaczenia, troski i łaskawości, podziwu i zachwytu, która widzi we mnie piękno bez względu na wszelkie uchybienia i deformacje, poranienia i kalectwa, błędy i wypaczenia, bez względu na cokolwiek, co tworzy mą mizerną osobowość… Płaczę, bo jest mi bardzo, niewyobrażalnie bardzo żal z powodu mojej niezdolności odwzajemnienia, chociażby w maleńkiej, szlachetnej i czystej części wielkości kropli rosy, głosu serca rozmiłowanego w moim Stwórcy… Płaczę z powodu osobistej ułomności jakie towarzyszą mi nieustannie w relacjach z moim ukochanym Ojcem… Płaczę, bo tak przeogromnie jestem wdzięczna za Jego Miłość, a jednocześnie tak nieudolna w odwzajemnieniu wszelkiego dobra, którego doświadczam każdego dnia… Płaczę, bo pragnę rzucić się w ramiona ukochanego Ojca, bo w każdej chwili mogłabym zasnąć na wieki, a jednocześnie wiem, jak bardzo nie jestem godna owego spotkania z powodu grzechu i brudu duszy, z powodu mojego nieustannego, zawziętego powracania do zachowań, jakimi ranię swego Pana… Płaczę, ponieważ mimo wszystko nie chcę niczego i nikogo bardziej jak mego Boga, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie zasługuję na to szczególne wyróżnienie i szlachetne pochodzenie, do którego uzurpuję sobie prawo i z którego powodu odczuwam szczęście oraz dumę… Płaczę, bo wiem, iż częściej potrafię zawieść i rozczarować, a także zranić mego Ojca niż ucieszyć… Płaczę, ponieważ wciąż trzymam w dłoniach gwoździe i młotek, którymi mój Pan był przybity do Krzyża…

Jakaż jestem nędzna i jakaż odrażająca bez Boga… Jakaż jestem wstrętna i ohydna bez Pana, który mnie upiększa, uzdrawia, uświęca, ratując resztki ludzkiej godności. Jakaż jestem mała, mizerna i mniej znacząca dla świata niż deszcz czy słońce, wiatr czy woda. Jakaż jestem niegodna Miłości, którą mnie otacza Ojciec Niebieski. Jak bardzo nie zasługuję na Jego troskę, Miłosierdzie, a jak bardzo powinnam być poddana Jego Sprawiedliwości…

Nic nie potrafi mnie w pełni ucieszyć i zaspokoić. We wszystkim szukam mego Boga. Wołam Go brzmieniem echa, w którym odbija się bicie mojego serca, w którym błądzi moja dusza…

Słońce już nie jest tak złote i przyjemne jak kiedyś… Wydaje się świecić zza szyby. Liście już nie są tak świeżo soczyste w zieleni jak dawniej… Wydają się mienić odcieniami szarości. Nawet kwiaty zdają się spragnione wody i cienia…

Czuję, jakby za tym wszystkim, co mnie otacza, było coś znacznie cudowniejszego, niewyobrażalnie piękniejszego i wyrazistszego w kolorach oraz w kształtach, w zapachach i w smakach, COŚ!, czemu dusza nie może się oprzeć, a czego ciało nie dosięga zmysłami… Chcę się wydostać ze skorupy, by przejść właśnie do owego sąsiadującego z doczesnym życiem miejsca, ale ściany niewidzialnych luster odzwierciedlają jedynie to, co nie jest mi obce i co mnie oplata mizerną kopią ideału. Staram się więc funkcjonować i realizować wszystko, cokolwiek stanowi treść mojej tu i teraz egzystencji. Z przyjemnością wykonuję własne obowiązki, realizuję zamiłowania i pasje korzystając z umiejętności oraz talentów, które otrzymałam, ale równocześnie odczuwam jakąś niewytłumaczalną, wewnętrzną pustkę, duchowe ssanie tęsknoty za Kimś… za Bogiem…

Ludzie pędzą za marzeniami, bogactwem, pracą, karierą, dobrami świata, a ja wydaję się stać z boku, uważnie się im przyglądając i nie dostrzegając w ich pędzie niczego atrakcyjnego oraz ważnego, jakby za chwilę czas miał się zatrzymać, zakończyć… To, co mnie otacza i czego doświadczam, co poznaję jest mało lub nie jest nic ważne, nieistotne, bo kruche, krótkotrwałe i tak naprawdę niewiele potrzebne do uzyskania szczęścia, ale w pełnym tego określenia znaczeniu – szczęścia, którym jest tylko i wyłącznie Bóg; i… gdyby nie osoby bliskie memu sercu, byłoby mi jeszcze trudniej, jeszcze gorzej, jeszcze bardziej nie do wytrzymania. W nich więc szukam pocieszenia i inspiracji, nieustannie we wszystkich i wszystkim doszukując się Ojca Niebieskiego – Jego dotyku, spojrzenia, barwy głosu, zapachu, uśmiechu, dobra i miłości. Owym sposobem – sposobem poszukiwania obecności Boga w świecie i w doczesnym życiu – zachowuję wewnętrzną równowagę i spokój, chociaż wciąż odczuwam duchowy niedosyt i przekonanie, że robię za mało, zbyt mało dla umiłowanego Pana, że daję od siebie niewiele… Serce moje płonie miłością i pragnieniem uszczęśliwienia, rozradowania mego Ojca, a ręce, którymi pragnę pracować, tworzyć, działać i czynić, by dać Mu to, czego właśnie serce pragnie, wydają się niezgrabne, niezdarne, niezaradne, powykrzywiane artretyzmem nieudolności i słabości, drętwe i napuchnięte ludzką ułomnością oraz grzesznością… Ciało po prostu zdaje się być niezgodne z duchem, nienadążające za nim i pozostające w tyle…

Co poradzić?!

Modlitwa jedynie zwilża usta kroplą krótkotrwałego orzeźwienia. Zatrzymuję się więc w miejscu, zapadam w zadumę i mówię do Boga o wszystkim, o wszystkich, lamentując i przepraszając Go za swą nędzę i mizerność, za nijakość i jałowość. Niekiedy nawet – w momentach dokuczliwych niepowodzeń i kryzysów, upadków i rozczarowań – krzyczę do i na Niego, wylewając lawinę pretensji, roszczeń, goryczy i nierzadko żądań. Czasami też milczę i ugodowo przyjmuję, co wręcza przysłowiowy los. Zawsze jednak dziękuję za wszystkich i wszystko, nawet!, jeśli nie stanowi to części moich osobistych potrzeb czy oczekiwań, upodobań czy pasji. Nie umiem inaczej. Wiem bowiem, że bez Bożego błogosławieństwa i bez Bożej łaski w ogóle bym nie istniała, byłabym niczym, dlatego przepełnia mnie wdzięczność, niepohamowana i niezmącona wdzięczność za cierpienia i porażki, które mnie uszlachetniają niszcząc pychę, za dach nad głową i chleb oraz wodę, dzięki którym poznaję smak bezpieczeństwa, za serdeczność i przyjaźń, która mnie uskrzydla, za rodzinę, która mnie tworzy i uzupełnia, za… życie po prostu w każdej jego nieprzewidywalnej, niedoścignionej, nieokiełznanej i tajemniczej postaci, ale mimo to biegnę za moim Panem, szukam Go i wołam, by być zawsze blisko Ojca.